Advocate Kati Verstrepen wil zichzelf overbodig maken
In 'Spraakwaterval' laten we iemand uit de UAntwerpen community aan het woord. Vandaag is het de beurt aan Kati Verstrepen. Zij haalde in 1988 haar licentiaat rechten aan UAntwerpen, en is vandaag advocate migratierecht en voorzitter van de Liga voor Mensenrechten.
Wat drijft je?
Ik kan heel moeilijk onrecht en ongelijkheid aanvaarden. Toen ik nog in de kleuterschool zat, en dus lang voor ik de tekst van de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens (UVRM) leerde kennen, kon ik bijzonder boos worden als ik zag dat iemand oneerlijk werd behandeld. Die ongelijkheid bestrijden en de idealen van de UVRM realiseren drijft mij dagelijks, zowel in mijn professionele activiteiten als advocaat als in mijn vrijwilligerswerk als voorzitter van de Liga voor Mensenrechten.
Wat is je motto?
Mijn motto is heel universeel: doe niet bij een ander wat je zelf niet graag hebt. Dit motto is eeuwenoud en vind je in zowat alle religies en geloofsovertuigingen terug. Ik ben er zeker van dat de wereld er heel wat beter zou uitzien als iedereen dit motto in de praktijk zou brengen.
Hoe ziet de perfecte zondagochtend eruit voor jou?
De perfecte zondagochtend is lang uitslapen en uitgebreid ontbijten in pyjama, liefst in het gezelschap van verschillende kranten en tijdschriften, mijn echtgenoot, de hond en een rustig muziekje. In die volgorde.
Welke professor heeft het meeste indruk op jou gemaakt?
Er zijn er twee: prof. Robert Kruithof en prof. Alfons Heyvaert. Beiden waren heel goed in hun vak en hielden ervan om hun kennis over te dragen aan hun studenten. Hun lessen waren doorspekt met voorbeelden uit de praktijk, waardoor de leerstof tot vandaag blijft hangen.
Wat betekent UAntwerpen vandaag nog voor jou?
Ik koester bijzonder mooie herinneringen aan UAntwerpen. Ik kwam er binnen als een naïef schoolmeisje en werd er gevormd tot de jurist en mensenrechtenactivist die ik vandaag ben. Ik ga er nog steeds graag naartoe om me te verliezen in de bibliotheek, om me bij te scholen, om te debatteren en nog zoveel meer.
Hoe reageerde je omgeving op je loopbaankeuze?
Mijn omgeving was helemaal niet verrast door mijn studiekeuze. Iedereen was het erover eens dat ik goed kan babbelen en dat dat eigenlijk ook wel het enige is waar ik goed in ben. Een carrière als advocaat lag dan ook voor de hand.
Wat geeft je voldoening in je job?
Ik haal voldoening uit mijn job als ik merk dat mijn tussenkomst het verschil heeft gemaakt. Als ik iemand echt heb kunnen helpen, of als ik ongelijkheid heb kunnen rechtzetten.
Wat frustreert je op professioneel vlak?
Heel veel. Onder meer het gebrek aan langetermijnvisie in de politiek, het gemak waarmee mensenrechten overboord gegooid worden en de principes van onze rechtstaat met de voeten getreden worden.
Wat wil je graag nog verwezenlijken?
Ik zou mezelf overbodig willen maken, en bij uitbreiding de organisaties die zich inzetten voor het beschermen van mensenrechten. Als we er in slagen politici en burgers het belang van het respect voor mensenrechten bij te brengen, dan is mijn en onze missie geslaagd.
Stad of platteland?
Stad én platteland. In de week laaf ik me aan de drukte en de hectiek van het multiculturele in 2060 Antwerpen, waar ik woon. In het weekend komt ik tot rust in de stilte van de Westhoek waar mijn man en ik een huisje hebben.
Thuiswerk of kantoor?
Thuiswerk én kantoor: om alle tijd die ik heb zo nuttig mogelijk te besteden, heb ik mijn kantoor thuis. Mijn woon-werkverkeer blijf zo beperkt tot de tijd die ik nodig heb om de trap op en af te gaan. Efficiënter kan het niet.