Alumnus Julien De Wit vertelt over zijn valkuilen
In ‘Spraakwaterval’ laten we iemand uit de UAntwerpen community aan het woord. Vandaag is het de beurt aan Julien De Wit. Hij haalde een Master in Internationale Betrekkingen en Diplomatie, en was daarnaast ook voorzitter van de Vlaamse Vereniging van Studenten. Op dit moment is hij consultant, columnist, keynote speaker én heeft hij al twee boeken op de teller staan.
Wat drijft je?
Een soort gigantische curiositeit. Het idee dat er nog heel veel is om bij te leren en te ontdekken. Ik vind dat een bijzonder fijne gedachte en dat is ook de gedachte die tot mijn boeken, columns en projecten leidt. Ik vind het fantastisch om me in dingen vast te bijten, ze te doorgronden en te kijken hoe het beter kan.
Wat is je motto?
‘Het leven is een feest, je moet alleen zelf de slingers ophangen.’
Hou oud voel je je?
Ik voel me soms 80, soms 25 en soms 10. Ik geloof niet zo in leeftijden.
Wat/Wie was je inspiratie?
Veel mensen inspireren me op verschillende manieren, maar mijn ouders spannen de kroon. De manier waarop zij in het leven staan en de liefde waarmee mijn broer en ik werden opgevoed, is bewonderenswaardig.
Welke professor heeft het meeste indruk op jou gemaakt?
Het waren er veel. Voor mij was professor Renate Barbaix wel een persoon naar wie ik opkeek en opkijk. Haar talent om dingen uit te leggen, haar kennis, haar grondigheid… En ik heb het ook altijd gehad voor haar strenge, maar toch liefdevolle aanpak bij het werken met studenten. Wat een madame!
Heb je nog advies voor toekomstige studenten?
Relativeer.
Wat is de belangrijkste les die je leerde aan de universiteit?
Dat bijleren nooit ophoudt. Niet na het middelbaar. Niet na de universiteit. Nooit. Je beseft dan ook hoe broos en onvolmaakt de kennis is die je opdoet. Wat je vandaag leert kan morgen achterhaald zijn. The beauty of science.
Wat betekent UAntwerpen vandaag nog voor jou?
Het is voor mij de plek waar ik echt mezelf kon worden. Ik heb me in de lagere school en in het middelbaar nooit echt goed gevoeld. Aan de universiteit kreeg ik vrijheid, werd ik geprikkeld en kon ik mezelf ontplooien. Ik zal de universiteit daar eeuwig dankbaar voor blijven.
Wat je vandaag leert kan morgen achterhaald zijn. The beauty of science.
Hoe reageerde je omgeving op je loopbaankeuze?
Ik ben altijd een jongen geweest die het atypische pad heeft gekozen. Dus mijn omgeving schrikt niet snel. Ik doe veel dingen tegelijk: ik werk als consultant en ondernemer, ik schrijf boeken en columns, ik geef lezingen en keynotes, ik studeer bij… Maar op zich conflicteren die dingen niet in mijn hoofd. Ik word gelukkig van bijleren, lezen, nadenken en vervolgens die dingen te delen met de wereld. Daar komt het in essentie op neer. Of dat nu voor een klant is, voor een groep mensen die naar een lezing komt kijken of voor nog anderen. Voor sommigen is de combinatie van de dingen die ik doe lastig te begrijpen, want ze willen je in één hokje opsluiten. Dat is niets voor mij, dat hokjesdenken.
Wat frustreert je op professioneel vlak?
Hoe onrespectvol sommige mensen met elkaars tijd omgaan, door bijvoorbeeld onvoorbereid of te laat een meeting binnen te komen. Bovendien is er ook een soort vergaderdiarree in de samenleving geslopen. Elke WhatsApp, mail of babbel wordt ineens 'een snel teamske’. Dat is kwalijk.
Wat wil je graag nog verwezenlijken?
Ik ben erg ambitieus. Dat is mijn sterkte en mijn valkuil. Voor nu is de ambitie vooral om beter te worden in wat ik doe. Alle andere doelen zijn een bijproduct van het ‘gewoon je stinkende best doen’.
Fictie of non-fictie?
Beide, maar ik lees wel meer non-fictie.
Thuiswerk of kantoor?
De combinatie van beide is ideaal.
Julien De Wit is auteur van Ge(e)neratie (2023), een pleidooi voor een samenleving waarin jongeren meer worden betrokken bij de vraagstukken van onze tijd. Dit jaar schreef hij ook (On)zeker, waarin hij weerwerk wil bieden tegen defaitisme.