Silvia Lenaerts: "Ik ben een competitiebeest"

In 'Onder de waterspiegel' duiken we in het hoofd van een UAntwerpen onderzoeker. Stroom gaat op zoek naar ervaringen, interesses en motivaties, om uiteindelijk te ontdekken: wie is de mens achter de wetenschap? Deze keer zetten we Silvia Lenaerts in de kijker. Lenaerts was vicerector Valorisatie & Ontwikkeling op UAntwerpen. Sinds 15 mei is ze rector magnificus van Eindhoven University of Technology. 

Passie 

Als projecten me nauw aan het hart liggen, ontsteekt er een vlam in mij. Dan zet ik mijn tanden erin en laat ik niet los. Ik ben ondernemend ingesteld en meen dat je jezelf niet mag laten afschrikken door de hindernissen die je op je pad tegenkomt. Die gedrevenheid zorgt er ook voor dat ik kan blijven gaan zonder uitgeput te raken. Toch moet je oppassen dat die passie niet doorslaat in obsessie. Sport als uitlaatklep helpt daarbij. Maar ook door me altijd op meer dan één project te concentreren, waak ik over die grens. In mijn carrière combineerde ik vaak twee jobs tegelijkertijd. Zo werkte ik onder meer als expert bij de Europese Commissie. Ook mijn gezinsleven houdt mij op dat vlak in balans. 

Pionier 

Ik heb het pas achteraf beseft, maar in mijn carrière heb ik vaak een voortrekkersrol vervuld. Ik was de eerste die een doctoraat in de chemie deed op IMEC, een plek waar toen enkel ingenieurs werkten. Daarna startte ik mijn eigen bedrijf in gassensoren op. Ik stond aan de wieg van de opleiding Bio-ingenieurswetenschappen aan de Universiteit Antwerpen. Aan dezelfde universiteit mocht ik mezelf de afgelopen jaren de eerste vicerector Valorisatie en Ontwikkeling noemen. Binnenkort begin ik aan mijn nieuwste uitdaging: als eerste vrouw neem ik aan de Eindhoven University of Technology de functie van rector magnificus op. 

Kinderen 

Ik had altijd al een sterke kinderwens, dus ik ben enorm trots dat ik mezelf moeder van vijf kinderen mag noemen. Het doet me deugd ze te zien opgroeien, hun eigen weg te vinden in het leven, ... Als mama stond ik er alleen voor, maar met de hulp van een breed netwerk is het me toch altijd gelukt om mijn gezinsleven te combineren met een ambitieuze loopbaan. Destijds heb ik, om alles te bolwerken, een advertentie bij de bakker opgehangen om opvang te vinden voor mijn kinderen. Enkele mensen uit de buurt hebben zich toen kandidaat gesteld, daardoor hebben mijn kinderen nu het geluk dat ze verschillende oma's en opa's hebben. (lacht)

Marathons 

Het leven, binnen en buiten de universiteit, kan soms overweldigend aanvoelen. Door te lopen kan ik voor mezelf orde scheppen in mijn hoofd. Sport biedt me in de eerste plaats rust, al moet ik toegeven dat in mij ook een competitiebeest schuilt. Zo liep ik al minstens twintig marathons. Mijn snelste tijd staat momenteel op 3:13:26. Toch gaat het lopen van marathons over meer dan alleen de prestatie. Het is ook een geweldige manier om een nieuwe stad te leren kennen. Zo liep ik al door de straten van Athene, Copenhagen, Barcelona en Rome. Het hoogtepunt – letterlijk en figuurlijk – blijft voor mij de Jungfrau Marathon. Een adembenemend parcours, van bijna 2000 hoogtemeters, pal in de Zwitserse Alpen. 

Muziek 

Mijn vader was een groot muziekliefhebber. Tijdens autoritten luidde er steevast muziek door de boxen: Neil Diamond, Pink Floyd, The Velvet Underground, ... Artiesten waar ik jaren later nog altijd van kan genieten. Al luister ik tegenwoordig vooral jazz en bands of componisten zoals Taxiwars, Aviishai Cohen, Manu Dibango, Ludovico Einaudi, Anouar Brahem, ... Tijdens het lopen klinkt er ook zonder uitzondering muziek in mijn oren. De afspeellijsten, die ik zelf samenstel, zijn enorm gevarieerd. Aan de start van een marathon zet ik eerder rustige nummers op. Wanneer de finishlijn nadert en de laatste loodjes beginnen te wegen, durf ik al weleens de hulp van Rammstein in te schakelen.