Onderzoeker Esohe Weyden is stadsdichter Antwerpen
In 'Onder de waterspiegel' duiken we in het hoofd van een UAntwerpen-onderzoeker. Stroom gaat op zoek naar ervaringen, interesses en motivaties, om uiteindelijk te ontdekken: wie is de mens achter de wetenschap? Deze keer zetten we Esohe Weyden in de kijker. Weyden doctoreerde in het familiaal vermogensrecht. Van 2021 tot 2023 was ze campusdichter aan onze universiteit. Vanaf 2025 is ze stadsdichter van Antwerpen.
Poëzie
Wat ik zo fijn vind aan poëzie? Het eindeloos sleutelen eraan. Gedichten zijn behapbare projecten, kleine kunstwerkjes waaraan je kan blijven timmeren. Het blijft me fascineren hoe grote gedachten en diepe gevoelens kunnen passen in slechts een paar versregels. De schoonheid van de taal is de reden waarom ik ben begonnen met schrijven. Het stadsdichterschap laat me toe dat te vieren, weliswaar met de stad als canvas en een veel groter publiek.
Mijn inspiratie haal ik vooral uit mijn eigen leven: het gedruis van de stad, het tempo van de prestatiemaatschappij, de druk van ambitie, … Schrijven is voor mij een manier om daarmee om te gaan. Poëzie voelt aan als een ontmoeting met jezelf. Het zijn gedachtes die niet noodzakelijk ‘af’ hoeven te zijn. Losse eindjes met bestaansrecht.
Mensen reageren soms verbaasd wanneer ik vertel dat ik juriste ben. Voor velen staat de stugheid van het juridisch jargon haaks op de zwierige taal van de dichtkunst. Maar voor mij is die afwisseling juist een verademing. Het toont hoe veelzijdig taal kan zijn. Juridische begrippen zijn geladen concepten met concrete rechtsgevolgen en vereisen uiterste precisie. Op zo’n totaal andere manier met taal omgaan voelt als een verrijking. Als ik me in mijn dagelijkse leven alleen maar met creatief schrijven zou bezighouden, zou dat me overweldigen.
Twijfelaar
Er bestaat voor mij niets moeilijker dan keuzes maken. Ik ben iemand die de dingen overdenkt. Voor grote beslissingen klop ik altijd aan bij vrienden en familie om raad. Al die meningen weeg ik zorgvuldig af voordat ik de knoop doorhak. Uiteindelijk geldt mijn buikgevoel als belangrijkste wegwijzer, maar niet vooraleer mijn ratio elke mogelijkheid heeft gewikt en gewogen.
Mijn inspiratie haal ik vooral uit mijn eigen leven: het gedruis van de stad, het tempo van de prestatiemaatschappij, de druk van ambitie, … Schrijven is voor mij een manier om daarmee om te gaan.
Of ik als schrijver worstel met twijfels? Natuurlijk. Jezelf blootgeven op papier is eng. De witte bladzijde doet elke schrijver huiveren. Tegelijk vind ik rust in de gedachte dat je telkens opnieuw met een schone lei kan beginnen. De eerste versie van een gedicht hoeft geen meesterwerk te zijn. Het plezier en de schoonheid zitten in de evolutie van een tekst.
Tussen
Mijn moeder is Nigeriaans en diepreligieus, mijn vader is Belgisch en overtuigd atheïst. Wanneer iemand vroeger tijdens het avondeten liet vallen dat God bestond, klonk aan de andere kant van de tafel bezwaar. Ik ben opgegroeid op het kruispunt van twee uitersten. Dat heeft me gevormd tot een begripvol persoon, iemand die vlot laveert tussen twee werelden. In mijn eerste dichtbundel, met de toepasselijke titel Tussentaal, breng ik mijn leven op dat grensgebied onder woorden.
Vandaag ben ik trots op mijn achtergrond, maar als tiener had ik steeds het gevoel tussen twee stoelen te vallen. Ben ik zwart of wit? Welke plaats krijgt geloof in mijn leven? Inmiddels heb ik vrede gesloten met al die labels. Sterker nog, ze helpen me met een open blik naar de wereld te kijken. Zo las ik op mijn zestiende bijvoorbeeld de hele Bijbel op zoek naar antwoorden. Al moet ik toegeven dat ik achteraf met nóg meer vragen achterbleef. (lacht)
Optimisme
Ik zal mezelf nooit lang in tegenslag wentelen. Daarvoor heb ik te veel levenszin. Er is nog zoveel dat ik wil doen. Die geestdrift zit in mijn aard, maar mijn veerkracht dank ik ook aan de steun van mijn ouders. Zij hebben me als kind ingeprent dat falen bij het leven hoort. Als echte motivational speakers konden ze vurige peptalks geven. Ik zeg vaak dat ze een YouTube-kanaal moeten beginnen, maar voorlopig hebben ze mijn advies nog niet gevolgd.
Zelf merk ik dat ik ook een steunpilaar ben voor mijn omgeving. Mensen komen vaak naar me toe om op te laden wanneer ze in een dipje zitten. Tegelijkertijd weet ik heel goed dat ik niet al het leed en de onrechtvaardigheid in de wereld kan dragen.
Gesprekken
Als je me zou vragen om een avondje mee naar de club te gaan, dan pas ik. Maar voor goede gesprekken – hoe dieper, hoe beter – ben ik altijd te vinden. Mijn vrienden en ik kunnen berucht lang tafelen. We praten dan over alles en niks, de uren vliegen voorbij, totdat het restaurantpersoneel ons vriendelijk verzoekt af te ronden.
Meer dan ooit zijn échte gesprekken van levensbelang. Neem mijn ouders als voorbeeld: twee mensen die op sommige vlakken elkaars tegenpolen zijn, maar altijd zijn blijven praten. Poëzie kan trouwens het aanmaakblokje zijn voor waardevolle interacties, heb ik gemerkt. Wanneer ik een gedicht voordraag op een evenement, spreken mensen me daar later vaak op aan. Ze herkennen zichzelf in wat ik schrijf. Of juist niet. En voor ik het weet, zijn we in een boeiend gesprek beland.